آئین مستان

از روشنی طلعت رخشندۀ باقر

شد نور علوم نبوی بر همه ظاهر

در اوّل ماه رجب از مشرق اعجاز

گردید عیان ماه تمام از رخ باقر

منشق شده از نور «علیّ بن حسین» است

این نور که نورانی از او گشته ضمائر

بر «فاطمه‌ی بنت حسن» بس بُوَد این فخر

کآورده پدید این مه تابندۀ باهر

"باقر" لقب و کنیه "ابو جعفر" و او را

بوده است لقب های دگر، هادی و شاکر

از هر بدی و عیب و زلل اوست مبرّا

جان و تنش از «یُذبَّ عنکم» شده ظاهر

دریای علوم است و زُدایندۀ اوهام

گفتار حکیمانۀ او زیب منابر

از یک نفسش زنده کند صد چو مسیحی

از یک نظرش دیدۀ اعمی شده باصر

یاد آمدش از چهرۀ تابان محمّد

با چشم بصیرت نگهش کرد چو "جابر"

عالم همه شد روشن از آن نور خدائی

شد بارور از او شجر دین و شعائر

خوش باد، زمینی که هم آغوش شد او را

خوش آن که به سوی حرمش گشته مسافر

دیگر غمی از محنت ایّام ندارد

هر کس به حرم خانه او گشت مجاور

وصفش نتوان گفت «حسان» با سخنی چند

چون، قصّه بلند است و زبان، الکن و قاصر

امشب که در بهشت وا می گردد

هر درد نگفتنی دوا می گردد

از یمن ولادت امام باقر

حاجات دل خسته روا می گردد

 *********

 رجب که چون رمضان ،فیض عام می ارد

ز آستانه رحمت پیام می آرد

 نخست مطلع این ماه عید میلاد است

زهی هلال که بدر تمام می آرد

*********

برخیز که دومین محمد آمد

داراي علوم علم سرمد آمد

دریاي علوم نبوي را باقر

با خُلق نکو و روي احمد آمد

*********

امشب گل سرخ باغ دین می آید

فرزند امیرالمومنین می اید

تبریک که ماه برج حکمت باقر

در خانه زین العابدین می آید

*********

امروز بهار عاشقان احیا شد

الفاظ محبت و وفا معنا شد

با آمدن امام باقر به جهان

پنجم گل گلخانه ي زهرا وا شد

*********

به عشق تو سرشته حق گِل ما

ز ميلادت بود شادان دل ما

امام پنجمين کن با نگاهي

ز لطف خود، تو حل مشکل ما

*********

امشب چراغانی بود یکسر زمین  وآسمان

گویا که ماه دیگری تابیده در کون ومکان

بانگ طرب از درگه خلاق وسرمد آمده

 هنگام شور وشادی آل محمد آمده

*********

ماییم وعنایت امام باقر

الطاف وکرامت امام باقر

یا رب چه شود گناه ما رابخشی

در شام ولادت امام باقر

*********

ساغر زده ام ز جام باقر

بشکفته لبم به نام باقر

چشم همه روشن از جمالش

آمد به جهان امام باقر

حجت کبریایی و سلاله ی پیمبری

شکوه قدر و هل اتی از جلوات کوثری

فروغ چشم فاطمه عزیز جان حیدری

تو که نسب هم از حسن هم از حسین می بری

مظهر علم داوری امام و پنجمین ولی

باقر آل احمدی، گل حسین بن علی

تویی کسی که گفته حق مدح تو و ثنای تو

دل بهشت می تپد برای تو برای تو

فرشته های آسمان به سجده پیش پای تو

فتاده جان به کف همه برای رو نمای تو

کار دم مسیح می کند نسیم گیسویت

چو خضر زنده ی ابد شود قتیل ابرویت

مدینه از قدوم تو شور و صفا گرفته است

چشم همه ز روی تو نور و ضیاء گرفته است

خوشا به آنکه دامنت به هر بلا گرفته است

ز چشم فاطمیّ تو درد و دوا گرفته است

دلم اگر چه ای شها به عید تو نشسته است

ولی به یاد غربتت گرفته و شکسته است

چهار ساله بودی و حاجی کربلا شدی

زائر زخم خنجر، حنجر تشنه ها شدی

به شام و کوفه دلغمین همسفر بلا شدی

تو با دل شکسته ی رقیه همنوا شدی

بار گران کشیده ای زخم زبان شنیده ای

تویی که روی نیزه ها سر بریده دیده ای

تویی سحاب رحمت و منم گیاه راه تو

منم که روسیاهم و خجل ز روی ماه تو

تو پادشاه حُسن و من سائل یک نگاه تو

بی کس و خسته آمدم به سایه ی پناه تو

چه می شود به من نظر بخاطر خدا کنی

چه می شود که عیدیم بقیع خود عطا کنی

ای بوسه گاه مصطفی از راه دور

ای گل زهرا آئینه ی ایزد نما معنای نور

کاروان دل همه روان شده به زمزمه

همه مست صفای تو ای گل ناز فاطمه

 عالم آل احمدی جلوه ی ذات سرمدی

یادگار پیمبری وارث نسل حیدری

شاخه ینحر کوثری، یار و دلبری، بر قلب همه

 ای آسمان فرش رهت مولای من حضرت باقر

بر چهره و روی مهت چشمان مستانشده زائر

 دل ما پروانه ی تو ، قلب همه، خانه ی تو

عاشقی یک جلوه ای از، لطف کریمانه ی تو

 تو که همناماحمدی جلوه ای از محمدی

چشمه ی لطف و رحمتی دانش بی نهایتی

ابر مهر و کرامتی، کن عنایتی، یابن فاطمه

دل ربودی از سینه ی همه

قلب من کند با تو زمزمه

ترانه های لب من تویی

نماز روز و شب من تویی

ای گل زهرا گل زهرا ای تارو پودم

همه وجودم، بود و نبودم، ذکر سجودم

نام تو شده ذکر هر دمم

نغمه ی لب و اسم اعظمم

به عشق تو طی شده عمرمن

روم ز گهواره ام تا کفن

ای گل زهرا گل زهرا ای دلبر من

تاج سر من، گل پیکر من، پیغمبر من

نور ایزدی در جمالتوست

قبله ی همه خطّ و خال توست

حَجَر مِنا مروه زمزم صفا

به روی تو می کند اقتدا

ای گل زهرا گل زهرا ای حاصل من

نوردل من، آب و گل من، ای ساحل من

ای دانش و کمال و فضیلت سه بنده ات

دشمن گشاده رو، زگلستان خنده ات

آرند کمال و شکافنده ی علوم

پاینده عمر هر دو زگفتار زنده ات

ای متّکی هماره کلام خدا به تو

یا باقرالعلوم! سلام خدا به تو

مولای کلّ خلقت و خلاّق را ولی

انوار انبیا زجبین تو منجلی

دریای هفت دُرّ و دُرِ چار بحر نور

نجل دو فاطمه خلفِ پاکِ دو علی

تفسیر حسن لم یزلی نقش صورتت

گل بوسه های یوسف زهرا به طلعتت

تو کیستی محمّد آل محمّدی

خورشید آسمان کمال محمّدی

قرآن نور در بغل زین العابدین

آیات سوره های جمال محمّدی

دانش نیازمند دم روحپرورت

جابر سلام گفته زقول پیمبرت

تو شهریار علم و علومند لشکرت

زانو زدند صدر نشیان به محضرت

حکمت لطیفه ای زکتاب فضیلت

دانش کنایه ای زالفبای دفترت

در وقت درس بر سخنت خلقتند گوش

هنگام کار بیل کشاورزیت به دوش

در حُسن تو جمال خداوند دیده ات

در یک کلام تو دو جهان پند دیده اند

نابخردان که زخم زبانت به دل زدند

جای غضب زتو گُل لبخند دیده اند

از بس بزرگواری و از بس گشوده ای

هم قلب دوست، هم دل دشمن ربوده ای

آیینه ی جمال خداوند اکبری

نامت محمّد است و سراپا پیمبری

دُردانه ی حسینی و ریحانه ی حسن

نسل امام، هم زپدر هم زمادری

شیرین هماره کام دل از ذکر خیر توست

وز قصّه ی لطیف عزیز و عُزیر توست

آب حیات جرعه ای ار آب جوی تو

روح مسیح می دمد از گفتگوی تو

پایان گرفت شهر جمادی در انتظار

تابید در هلال رجب ماه روی تو

این ماه را به فیض تو رحمت فزوده شد

دست عطا و باب اجابت گشوده شد

علم تو گر نبود شهادت اثر نداشت

نخل امید سیّد سجّاد بَر نداشت

مولای ساجدین و امام المجاهدین

مثل تو ای محمّد ثانی پسر نداشت

زهد پدر، کرامت مادر مبارک ات

در کودکی شهامت حیدر مبارک ات

در مجلس یزید که بودت چهار سال

گفتی سخن چنانکه خداوند ذوالجلال

خواندی حرامزاده سپاه یزید را

با منطقی که پور معاویّه گشت لال

یک طفل چار ساله و این نطق آتشین

تو لب گشودی و پدرت گفت آفرین

حُبّ تو نخل پر بر شیرین باغ دل

مِهر تو همچون مُهر جبین است داغ دل

از وادی بقیع تو در سینه بقعه ها

وز قبر بی چراغ تو روشن چراغ دل

ای ماوراء وهم، مقام رفیع تو

تا حشر در مدینه ی دل ها بقیع تو

ای مکتب تو روح تمام پیام ها

در هر پیام روح فزایت قیام ها

تا گردش مداوم لیلو نهار هست

از خلقت و خدات دمادم سلام ها

پیوسته ریخت گوهر توحید از لبت

کار قیام کرب و بلا کرد مکتبت

تو پنجمین ستاره ی برج ولایتی

مهر جهان فروز سپهر هدایتی

ملک خداست سبز زباران رحمتت

یا باقرالعلوم به ما هم عنایتی

«میثم» هماره میوه ی نخلش ثنای توست

مضمون گرفته از تو و مدحت سرای توست